"VREME JE DA SE CRKVA DISTANCIRA OD USTAŠA I NDH"

REGION 15.05.2017.

"VREME JE DA SE CRKVA DISTANCIRA OD USTAŠA I NDH"

Bez svih relevantnih istorijskih izvora, pre svega Rimokatoličke crkve, ne može se potpuno naučno osvetliti pitanje istorijske uloge Alojzija Stepinca i klera.

REGION
15.05.2017.

Takođe se ne može doći do odgovora ni na pitanje njegovog odnosa prema vlastima Nezavisne Države Hrvatske (NDH), piše portal Autograf.

Ugledni hrvatski novinar i teolog Drago Pilsel u autorskom tekstu navodi da se pri tom delovanje nadbiskupa Stepinca ne može razumeti bez potpunijeg sagledavanja uloge RKC i Vatikana, posebno pape Pija XII. u vreme Drugog svetskog rata.

Dva dana nakon skupa u Blajburgu, u tekstu pod naslovom "Bilo bi vreme da se Crkva distancira od ustaša i NDH" piše da se ovaj skup događa dok traje prva godina rada mešovite komisije katolika i pravoslavnih koju je papa Franja predložio, stavivši pak na čekanje postupak proglašenja Stepinca svetim dok ne završi zajedničko čitanje izvora i sagledavanje uloge Stepinca pre, za vreme i nakon Drugog svetskog rata, pitanje od krucijalne važnosti je šta će ta komisija iznedriti, koje će izvore vatikanske otvoriti istoričarima i do kojih će zaključaka doći.

Rimokatolička crkva u Jugoslaviji, podseća Pilsel. nije bila zadovoljna svojim položajem i bila je veliki protivnik liberalnih načela na kojima je ona bila organizovana.

Posle dolaska Stepinca na mesto zagrebačkog nadbiskupa i hrvatskog mitropolita ojačala je klerikalna kritika jugoslavenske države, dodao je autor.

Na odnos Vatikana i rimokatoličke hijerarhije prema jugoslavenskoj državi izrazito negativno je delovalo odbacivanje konkordata u Beogradu u julu 1937.

Najvažniji oslonac u zemlji je imala ustaška teroristička organizacija Ante Pavelića, stvorena u Italiji 1932., imala u klerikalnim krugovima, u masovnim katoličkim organizacijama, obrazovnim i kulturnim ustanovama, uz ostalo i na Zagrebačkom univerzitetu.

Nadbiskup Stepinac je istupao kao zaštitnik hrvatskog naroda od zla komunizma i nemorala koji on donosi smatrajući da ne uživa podršku države, naveo je Pilsel, a nakon državnog uara 27. marta 1941. u Beogradu nadbiskup Alojzije Stepinac je smatrao da je većina Hrvata, ako ne i svi, za to da se odcepe od Srba.

Toekom agresije Nemačke i Italije na Kraljevinu Jugoslaviju neki su rimokatolički svestenici učestvovali u napadima na vojsku, zarobljavanju i razoružavanju njenih pripadnika.

Najviša hijerarhija RKC na čelu sa nadbiskupom Stepincem je odmah podržala državu proglašenu 10. aprila 1941.

Inicijativu za to i glavnu ulogu u tome imao je nadbiskup Stepinac, naveo je Pilsel i dodao a je odmah po imenovanju hrvatske vlade 16. aprila 1941. nadbiskup Stepinac posetio poglavnika Antu Pavelića i zaželeo mu ”Božji blagoslov u radu”.

Godinu dana pre formiranja NDH znao je za ustaške planove etničkog čišćenja usmerene prema Srbima i Jevrejima, naveo je Pilsel.

Novostvorena država je, ističe, imala preku potrebu da učvrsti međunarodni položaj u okviru ”Nove Evrope”, u čemu je odmah dobila podršku nadbiskupa Stepinca.

On je, ukazao je, posredovao u uspostavljanju kontakta s Vatikanom i založio se da Sveta Stolica prizna NDH.

"To je činio pred papom Pijom XII. čak i sredinom 1943., kada je genocid nad Srbima i Romima već bio jako uznapredovao, a uništenje Jevreja bilo gotovo dovršeno. Stepinac je pred papom branio NDH i nakon što je 1943. Himler došao u Zagreb osvedočiti se u to da je pitanje Jevreja rešeno", piše Pilsel.

Iako je, konstatuje on, formalno bila u uticajnoj (političkoj i ideološkoj) sferi fašističke Italije, NDH je po svom uređenju i spoljnopolitičkom položaju bila mnogo bliža nacionalsocijalističkom Trećem Reiću.

"Masovni progoni, uništenje celih nacionalnih i/ili verskih grupa, organizovanje represivne mreže oličene u koncentracijskim logorima i logorima uništenja bile su neke od osnovnih sličnosti nacionalsocijalističke (nacističke) i ustaške države", piše dalje Pilsel.

On objašnjava da je Rimokatolička hijerarhija, sveštenici po župama, redovnici, među njima posebno franjevci, sledili su poziv svog duhovnog pastira.

Primećuje, pak, da treba, kako kaže, ipak priznati da je bilo biskupa koji su otvorenije od Stepinca zagovarali ustaštvo, a kao primere navodi nadbiskupa Ivana Šarića u Sarajevu.

"Kao i u celokupnoj ostaloj štampi, i u katoličkoj su za najveće neprijatelje hrvatskog naroda proglašeni Srbi, za njima i ostali neprijatelji 'Nove Evrope', naročito Jevreji. Pozivalo se na nemilosrdan obračun s njima", ističe autor.

Sveštenici su, kaže, stvarali ustaške organizacije u pojedinim mestima, formirali prve ustaške jedinice ili su bili poverenici za određene oblasti, podsticali su zločine protiv Srba, a neki su i učestvovali u njima.

Uporedo sa zakonima usmerenima protiv Srba donesen je niz antijevrejskih zakona po ugledu na slične zakone u nacističkoj Nemačkoj. Od druge polovine juna 1941. počelo je i masovno interniranje Jevreja u logore.

"U svom delovanju nadbiskup Stepinac je imao punu podršku Svete Stolice i njenog predstavnika u NDH, premda je nije formalno priznala - tu je imala legata opata Marconea. Nadbiskup je bio uveren da je velika, nezavisna hrvatska država pogodan institucionalni okvir za ostvarenje tih ciljeva bez obzira na cenu u ljudskim životima i razaranjima kojima je plaćeno njihovo ostvarivanje", naveo je.

Na udaru sistematskog državnog terora našli su se pre svega Srbi i Srpska pravoslavna crkva, s njima i Jevre i Romi i politički protivnici, pre svega komunisti i demokratski orijentirani Hrvati. Sve to odvijalo se pred očima i uz punu podršku i učestvovanje sveštenstva i organizacije RKC te samog nadbiskupa Stepinca, kaže Pilsel.

Važno je stoga, dodao je, istaći da je on učestvovao i u iniciranju nekih važnih dalekosežnih odluka koje su se uklapale u strateške ciljeve RKC i ustaške države, a ujedno i u planove o ”etničkoj reorganizaciji” Evrope koju je provodila nacistička Nemačka.

Ne dovodeći u pitanje celi niz represivnih zakona i naredbi, koje je pratila mnogo surovija praksa, nadbiskup Stepinac se zalagao samo za to da se oni sprovode na čovečan način. On nije dovodio u pitanje kompetencije države da donosi makar i najrepresivnije zakone.

"Ostaje nejasno kako su se sistematske mere državnog terora mogle sprovoditi na human način i nadbiskup je toga morao biti svestan. Njegov stav je proizlazio iz osnovnog uverenja da je stvorena velika hrvatska država i da ima pravo i dužnost donositi zakone koje valja poštovati jer, po njegovom mišljenju, deluje u interesu hrvatskog naroda i same Crkve", zaključio je Pilsel.

IZVOR: TANJUG

---